Het zoete thuis

De vraag die mij veel wordt gesteld, nu ik terug ben op Hollandsche bodem, is: Ben je geland?
Vooral het geestelijke aspect van de vraag is waar men uiteraard naar informeert.
Tja, ik ben in elk geval weer in Nederland beland.
Op de minuut nauwkeurig (feitelijk) geland, zoals al maanden geleden was berekend.
Ik vind het op zich niet 'raar' weer terug te zijn. Het leven neemt zijn bekende gewone vorm weer aan. De kou is nog wel iets waar ik aan moet wennen, maar ik mag natuurlijk niet zeuren met mijn bruine snoet.

Dat mijn hoofd toch nog een beetje daar is, blijkt wel uit het feit dat ik de afgelopen dagen drie keer midden in de nacht wakker werd en geen flauw idee had waar ik was. Welke stad, welk guesthouse, welk eiland?
'Moet ik nu gaan duiken of ga ik de jungle in?', vroeg ik me hardop af.
Tien minuten dromerige verwarring, tot alle draadjes in de hersenen weer op de juiste manier waren aangesloten en ik weer rustig kon slapen.

Het was trouwens nog wel even billenknijpen op het vliegveld, of mijn vlucht wel op tijd of überhaupt zou vertrekken. De Bangkok Shutdown (klinkt als een goeie actiefilm) hing in de lucht.
De oppositiegroep, die al vanaf dat ik er kwam, aan het ouwehoeren is, riep op om Bangkok plat te leggen.
Een dag eerder was ik nog even wezen kijken bij de protesten. Niet dat ik ze speciaal opzocht. Ze stonden meer in de weg. Maar ze leken me nogal vreedzaam. Het leek wel de EO jongerendag, maar dan op z'n Thais.

Maar de shutdown was wel degelijk menens en dreigde mijn vertrek ietwat te gaan bemoeilijken.
Niet dat ik per se weg wilde, maar om nou uren en uren in afwachting op een vliegveld door te brengen zou het verblijf niet in aangename zin verlengen.

Op het vliegveld werd al omgeroepen dat er mogelijk vertragingen zouden optreden door de sociale onlusten. En toen begonnen er ineens vluchten uit te vallen. 1,2,3, 8,9,10... Shit, misschien toch net niet op tijd weg! Toen ik nog eens keek zag ik dat het allemaal Chinese vluchten waren.
De vertrekhal vulde zich ook met Chinezen die keurig in rijtjes op de grond gingen zitten.
Ondertussen kon ik gewoon inchecken en toen ik bij de douane stond (een verdieping hoger), hoorde ik een plotseling aanzwellend geluid van een bewegende mensenmassa. Ik kon niet direct zien wat er gebeurde, maar via het spiegelende plafond zag ik een hal vol rennende Chinezen.
Het leek wel op een filmscène uit een zombiefilm; een bizar en een ook wat verontrustend gezicht.

Even later hing ik veilig in de lucht en had ik in elk geval de Bangkok Shutdown en de Chinese zombie-uitbraak overleefd.
Zo heb ik in zes weken een hoop overleefd als je het achter elkaar zet.
Het gay-hotel in Bangkok, de sootertaxi's, streetfood, Chang bier, Lao Lao whiskey, oud & nieuw op Koh Phangnan, de tocht over de rotsen naar Ton Sai, de beklimming van de Khao Ra, de 762 bochten richting Pai (zonder te kotsen), Laotiaanse bosgeesten en Khao San Road.
Ik heb geen malaria gekregen of denguekoorts, geen spinnen- kwallen- of slangenbeten.
Geen decrompressieziekte, stikstofvergiftiging of andere nare bijverschijnselen van m'n duikavontuur (behalve een halfdicht oor).
Ik heb de ladyboys weerstaan, heb me niet aangemonsterd bij een monnikenorde en ben geen Khmu- of Hmongsjamaan geworden.
Moeders kan dus gerust ademhalen.

Als ik moet zeggen wat me het meeste zal bijblijven dan zal ik absoluut de jungletreks in Laos noemen en vooral die bij Chiang Mai. Het deed me even vergeten dat ik toerist was, maar gewoon puur een mens in de natuur, waarin je voortdurend wordt overweldigd door de schoonheid ervan.
De tocht over de Mekong was ook echt een hoogtepunt. Die reis had voor mij wel weken mogen duren; mijn eigen Apocalyps Now, zonder de oorlog en de drugs, maar met Beerlao.
Ik hoop ooit weer terug te komen in Luang Prabang en Chiang Mai, stadjes om verliefd op te worden.
De eilanden waren mooi, maar na het zoveelste strand raak je er wat op afgestompt, net als de Tempels. Wel ben ik blij dat ik de duikcursus heb gevolgd. Ik kijk nu al uit naar mijn volgende duik.

Ik heb de weken goed besteed, al zeg ik het zelf, in pretpark Thailand & Laos. Het toeristische gekkenhuis ontlopen is zo goed als onmogelijk, zeker in 't hoogseizoen (wat nu is).
Toerisme is big business in Thailand en begint dat ook te worden in omringende landen zoals Laos.
Of dat een fijne gedachte is? Elk oordeel dat ik daarover zou geven zou hypocriet zijn, omdat ik zelf deel uitmaakte van het circus.

Reizen verrijkt je als mens, verruimt je blik en inspireert. En daar was het me om te doen.
Ik heb het gevoel dat ik weer wat meer ruimte in mijn hoofd heb en anders tegen de dingen aankijk.
Ik laat de dagelijkse beslommeringen weer rustig over me heen komen en kijk met trots en plezier terug op de afgelopen weken. Stiekem ben ik nog een beetje daar, in elk geval in mijn dromen.

Om nogmaals antwoord te geven op de eerste vraag: het metaforische vliegtuig is geland, maar ik ben nog niet uitgestapt. Ik blijf nog eventjes zitten...