Lost & found

Stel je voor: je bent op reis door zuidoost-azie en in je beurs heb je een magisch kaartje waarmee je uit alle ATM-muren Thaise bahts of Laotiaanse kips kunt trekken. Stel nou dat je dat kaartje kwijt raakt...

Om het verhaal in detail te vertellen (en daar ben ik erg van) ga ik terug naar vorige week toen ik vers van de boot en de tuktuk naar het guesthouse afkwam en samen met mijn bootkompanen naar de dichtstbijzijnde automaat huppelden voor onze eerste kips.
Trots poseerden we als miljonairs met een stapel bankbiljetten wapperend voor ons gezicht.

Terwijl de dagen voorbij gingen vloeide gestaag de kipjes uit de beurs, maar omdat het leven hier goedkoop is (3 euro per overnachting, bijvoorbeeld en voor een euro heb je al een goed maal) bleef de beurs lang goed gevuld.

Nu heb ik al twee weken last van m'n rug; een vervelende stekende pijn onder mijn rechterschouderblad. Vooral als ik zit is het soms niet te harden. Maar naar welke masseur ik ook ga, wat voor behandeling dan ook (kruiden, olie, al gaan ze er op zitten), het gaat niet over.
Toch is het, al is het maar voor even, verlichtend, dus ga ik zo om de dag voor een uurtje knederij.

Drie dagen geleden liet ik mij weer zo'n behandeling welgevallen toen naderhand bleek dat ik niet genoeg geld meer had. De bodem was ongemerkt bereikt en ik kreeg het welbekende gevoel van in een supermarkt staan en het pinapparaat zegt: 'no'
De masseuse was de beroerdste niet en nam mij achterop haar scooter mee naar de dichtstbijzijnde pin. Toevalligerwijs dezelfde als eerder in het verhaal. Haastig pinde ik mijn geld en stapte ik weer achterop de scooter.

Eenmaal betaald en de schaamte achter mij latend begaf ik mij naar Utopia. Utopia is zoals het klinkt een fantastische plek; een loungeparadijs. Overdags zitten mensen daar te lezen, of te yogaen, beachvolleyballen of hoe men zich maar wil ontspannen. Het is een soort openluchtbar, met groene tuin en een bamboobalkon dat uitkijkt over de Nam Ka (zijrievier van de Mekong) S' Avonds moet je er wezen voor de cocktails en de gesprekken rond het kampvuur. Helaas sluit alles in het centrum om half 12 en om een of andere reden gaat iedereen daarna naar de bowlingalley waar je tot 5 uur s'nachts naar gelang kunt voltanken en een poging wagen tot bowlen.

Anyway, ik had me voorgenomen, deze middag in Utopia, een gat te slaan in mijn boek en zou dat doen onder het genot van een heerlijke shake. Toen ik mijn beurs opende om te betalen zag ik de loze ruimte waar mijn bankpas had moeten zitten.
Weg zen, hallo stress.
Terugdenkend kwam ik tot een conclusie. Mijn pinpas moest zijn ingeslikt door de pinautomaat toen ik overhaast mijn geld voor de massage pinde.
Bijkomend feitje is dat hier je eerst je geld pakt en dan pas je pinpas.
Volgens mij hebben wij dat andersom, maar ik weet het niet eens meer zeker.

Ik ging terug naar de crimescene en de pinautomaat keek me stoicijns aan. Wat te doen, wat te doen? Naast de pinautomaat is een dichte deur met een slot erop en een telefoonnummer. Ik zie mezelf al een onmogelijke conversatie hebben met een niet begrijpende bankemployee, terwijl de euro's wegtikken naar T-mobile.

Terug in het guesthouse overdacht ik m'n opties. Ach, in het ergste geval bel ik het rabonoodnummer voor een noodlening. Gedoe, dat was wat me in elk geval te wachten stond, tot de eigenaar van de guesthouse me vertelde dat de volgende dag het hokje naast de pin open zou gaan.
Om 8.15 stond ik al hevig ijsberend te wachten, maar inderdaad om half negen kwam een mannetje het bankfiliaal openen. Om de spanning nog verder op te bouwen zei hij dat om 11 uur iemand kwam om de ATM's te legen. 2 eneenhalf uur nagelbijtend verder liep ik het winkeltje weer in waar de man me glimlachend mijn pas voorhield.

Het mooie van dingen kwijtraken is ze weer terugvinden, mocht je zo gelukkig zijn. En dit gaat slechts over geld. Maar zonder dat kun je hier uiteraard niks meer.
Maar deze zorgen zijn haast beschamend als je ze afsteekt tegen de armoe in dit land. (Laos bungelt ergens onderaan in het lijstje bruto-nationaal-product) De laatste twee dagen heb ik een trektocht gedaan door de jungle rond Luang Prabang langs diverse bergdorpen.
De kinderen lopen dansend en springend om je heen, maar de volwassenen lijken ons te bekijken met een diepgeworteld argwaan.
Terwijl wij vrolijk door de jungle struinen en ons vergapen aan de werkelijk onbeschrijfelijk mooie vergezichten, werken zij van s'ochtends vroeg tot s' avonds laat in de velden, bossen en bergen.

Maar ik ben blij dat ik dit soort dingen doe en zal ze blijven doen.
De gidsen leren je veel over de verschillende tradities van de stammen, hun geloof en hun struggle for life.
En zij, op hun beurt zijn niewsgierig naar mij en hoe ik over dingen denk.

Ik ben nu een week in Luang Prabang, waar het kouder is dan je misschien zou denken (vooral s'avonds en s'nachts). Ik ben gaan houden van de stad en haar omgeving.
Maar morgen vertrek ik echter naar zuid-Thailand. Op naar de warmte, naar Krabi en Ralei- en Tonsaibeach.

Ik zal Luang Prabang missen, zoals ik ook Daniel en Nicholas ga missen, met wie ik de afgelopen week veel op heb getrokken.
Maar de reis is nog lang niet ten einde en ik heb ongetwijfeld nog vele mooie ervaringen te goed.