korte verhaaltjes

Same same but different.

DE running gag van zuidoost-Azie. Marktkooplui gebruiken het vaak om hun waar aan de man te brengen. 'Real rolex?'. 'Same same, but different'. De term schijnt afkomstig te zijn uit een populaire Bollywoodfilm, waarvan men in India denkt dat iedereen ter wereld ze kent.
Same same is een term die je, eenmaal in je systeem, op allerlei momenten en situaties kunt toepassen. Het eten, bier, de plaatsen waar je komt, de mensen; allemaal same same, maar toch different. De humor ervan valt moeilijk uit te leggen (in de categorie: je moet erbij zijn geweest), maar het zit 'm vooral in de verschillende intonaties die er in kunt leggen en de orginaliteit van Het Moment.
Het heeft haast iets onverschilligs, maar eerder is het een typering van de doorgangs relaxte sfeer overal. 'Het maakt allemaal niet zoveel uit, joh', dat idee.
Op 'n serieuzere noot had ik 'n gesprek met een hosteleigenaar in Pakbeng, Laos. Ik vroeg hem naar het verschil tussen Lao en Thai. Of het waar is dat Lao opener en vriendelijker zijn. Hij dacht hier even over na en zij: 'No, you have good and bad people everywhere. Same same. But still different'.

Tuk Tuk

Waar ik misschien wel het meeste hekel aan heb zijn de TukTuk chauffeurs. Als muggen zoemen ze je voortdurend in je oor. Tuktuk? Taxi? Where you go, mister?
Zelfs toen ik een fiets had gehuurd en er letterlijk mee in m'n klauwen stond werd ik aangesproken: ' Tuktuk? Want taxi?'. Ik wees naar mijn fiets en stootte een hartgrondig: 'Nooooo!', uit.
Mijn theorie is dat tuktukkers kleine duivels zijn. In Luang Prabang had je bijna standaard de Drie Vragen (s'avonds dan), mits je lang genoeg bleef staan.
1. Tuk tuk? (uiteraard)
2. Smoke weed? (iedere tuktukker heeft weed op zak)
3. Woman?

2 en 3 konden ook gecombineerd zijn in het algemenere: 'Want something?'.
You name it, een toektoeker heeft het of kan het regelen, maar uiteindelijk zijn ze uit op niet alleen je geld, maar ook je ziel, ik weet het zeker!

Drugs, Bob Marley & a Thai love story

Over drugs gesproken: het is hier werkelijk overal. Weed, paddenstoelen (vaak in de vorm van happy shakes), opium, methamfetamine en LSD, er valt bij wijze van spreken makkelijker aan te komen dan aan een lekker broodje kaas.
Sommige plekken zoals Pai en Ton Sai beach is gebruik eerder regel dan uitzondering en in Laos lusten ze er ook wel pap van.
En overal waar je komt hoor je Bob Marley uit de speakers. (vaak staat 'the best of...' op repeat). Een reggeabar is als een 711, nooit ver weg.
Zowel de keerzijde als het positieve van drugsgebruik in Thailand komt samen in het verhaal van Bas en Nicky, een Nederlands/Iers stel dat elkaar ontmoette op Phuket (ga daar niet heen, waarschuwt ieder die daar is geweest). Ze besloten samen een voorgedraaid weedjointje te roken die ze net hadden gekocht. De dealer had alleen ook gelijk de politie ingeseind, dus na twee hijsjes konden ze meekomen naar het bureau. Na een nacht in de cel waren ze 1000 dollar p.p. lichter, maar een romantische ervaring rijker en een maand later nog altijd samen.

Wie ben ik?

Waar de mens ook is, hij zal zich altijd willen verhouden tot de mensen om zich heen. Wie of wat ben ik? Waar hoor ik bij en hoe pas ik me aan? Dit mechanisme is ongemeen sterk en vindt veelal onbewust plaats
Voor mezelf merk ik dat het soms best lastig is mijn rol hier te bepalen.
Ik ben uiteraard toerist, miljoenen met mij. Maar qua leeftijd val ik over het algemeen er net tussen. Ik ben geen jongere die net z'n vwo of hbo heeft afgerond. Ik ben geen partyanimal die avond na avond z'n wilde haren er af moet feesten. Ik ben geen hippy, bezit geen rastahaar, tatoos, piercings of andere rariteiten. Ik ben geen motorrijder, een pretty beachsurferboy of een stoere bergbeklimmer.
Voor het sextoerisme ben ik hier evenmin. Geen ladyboys pour moi.
Ik ben overduidelijk geen stelletje, noch heb ik 'n gezin om me heen en heb ik bijlange na nog niet de gepensioneerde leeftijd bereikt.
Maar wat ben ik dan?
Een reiziger, een observant, een genieter. Naast mijn reizen door steden, jungles, over bergen, rivieren en zeeen, reis ik ook in mijn hoofd en mijn gedachten vliegen dikwijls alle kanten op.

De laatste dagen had ik even een dipje. Ik ervaarde voor het eerst echt heimwee en voelde me niet fit. De overgang van de kou van Laos naar de hitte van zuid-Thailand, het eten, de malariapillen of een combi van die dingen, wie zal het zeggen.
Tussen de rotsen van Ton Sai beach voelde ik me opgesloten en niet op m'n plek. Aan de 'rustige' westkust van Ko Ph Ngan heb ik in elk geval m'n rust weer hervonden en weet ik ook weer een beetje wie ik ben.
Zoals Mark Robijn na mijn vorige verslag terecht verwoordde: een mazzelpik. :)