Diepgang

De mensen die mij goed kennen weten waarschijnlijk wel dat ik hoogtevrees heb. Deze 'lichte aandoening' geldt niet op sommige plekken waar je hem misschien wel zou verwachten. Vliegtuigen zijn bijvoorbeeld geen probleem. Ik geniet van het uitzicht achter mijn veilige vliegtuigraampje.
En ik ben dol op bergen en ze te beklimmen. Te voet of te fiets welterverstaan. Dat is misschien een andere aandoening (een mens zit er vol mee) van me. Als ik een berg zie, wil ik er bij op. Staand op de pedalen of lenig over een steil pad m'n weg naar boven toe banend.

Zo wilde ik per se de hoogste 'berg' van Koh Phangnan op (762 meter). Alleen de naam al: de Khao Ra, deed me likkenbaardend verlangen naar de avontuurlijke trek richting top.
Het feit dat het zicht bovenop door dichte mist, nul was, mocht de pret niet drukken. Het is de weg er naar toe die telt (sprak hij verlicht).
Maar zelfs al was het kraakhelder en had ik recht naar beneden kunnen kijken, dan nog was van hoogtevrees waarschijnlijk geen sprake geweest.

Zet mij echter op een ladder om, ik noem maar wat, een voorgevel te schilderen, dan gebeurt er op 4, 5 meter iets merkwaardigs.
Ik verstijf. Minutenlang beweeg ik amper, breekt het zweet me aan alle kanten uit en verwens ik intens mijn taak.
Dan, voorzichtig, begin ik weer te bewegen en doop ik behoedzaam en vloekend de kwast in de verf.

Ton Sai beach is, zoals ik eerder vertelde, het walhalla voor klimmers.
Maar ik voelde me daar niet bepaald gegrepen door het verlangen op die steile wanden mijn grenzen op te rekken en mezelf te confronteren met mijn angsten. Het is mijn vakantie immers en het moet ook leuk blijven, nietwaar?
Bovendien was het klimbos te Apeldoorn een dusdanige beproeving dat ik het voor de komende tijd even rustig aan doe op dit vlak.
Tot de volgende voorgevel, waarschijnlijk.

Nu ben ik op Koh Tao, ook wel schilpaddeneiland genoemd.
Ook een walhalla. Niet voor schilpadden. Die zijn vervangen door bungelows en resorts. Koh Tao is befaamd om de duiksport.
Ik had dit al wel ergens gelezen in de Lonely Planet die ik ongewild achter liet in Cafe s(h)itty te Aonang, maar de reden dat ik naar Koh Tao ging was dat een reisgenoot uit Laos daar nu verbleef. Ik hoefde slechts 1 eilandje verder te hoppen om te buurten.

Zo gezegd, zo gedaan en terwijl ik ik ter plaatse zocht naar accomodatie, zag ik de ene na de andere duikschool. Veel daarvan boden cursussen aan inclusief accomodatie.
Uit impuls liep ik de eerstvolgende duikschool binnen om me te laten informeren over het hoe en wat. Tien minuten later had ik een kamer en een vierdaagse ' open water' duikcursus voor de boeg.

Toen ik was bekomen van de reis en het zoveelste gezwoeg met m'n backpack door de zuid-Thaise hitte, begon ik pas te beseffen waar ik me in had laten lullen.
Aangezien hoogtes dus niet echt mijn ding zijn, wat zou de diepte met me doen?
Het ademen onder water, niet als een mongool op de verkeerde knoppen drukken of aan dingen trekken waar ik juist af zou moeten blijven. Zorgen dat m'n longen niet ontploffen; dat soort gedachtes spookten door mijn hoofd.

Vier dagen later ben ik de trotse eigenaar van een officieel duikcertificaat.
En het was Te Gek! Echt waar.
De eerste twee dagen was het vooral terug de schoolbanken in en s' avonds laat braaf aan m'n huiswerk.
Het technische aspect, het correct prepareren en installeren van de equipment was voor mij als a-technisch wonder even aanpoten, maar heeft me uiteindelijk slechts enkele ' beerfines' gekost aan instructeur Neil.
Beerfines zijn biertjes die je koopt voor je instructeur op de slotavond voor het maken van grove fouten.
Zoals bijvoorbeeld het op je voorhoofd zetten van de duikbril (betekent: ik ben in nood), te diep duiken of te snel naar boven zwemmen en in mijn geval het verkeerd aansluiten van de zuurstofslang aan de tank. Oops.
Op mijn beurt krijg ik er vanavond eentje terug van Neil omdat ik zag dat hij z'n reservegewicht liet vallen en voor hem opraapte.

Neil is een echt 'mannetje', compleet met stoere tattoos en een heuse tepelpiercing , maar vol van de kenmerkende Britse tongue-in-cheek-humor. Hij is 1 van die personen die hier zijn beland en nooit meer terug willen. Geen banden en vol resentiment over hoe het leven back home is.

Vanavond dus een feestje, waarop ik in elk geval 1 persoon ken die dronken zal zijn, want mijn medecursisten waren vrijgevig met de 'beerfines'.
Ook gaan we vanavond de film bekijken die vandaag van onze avonturen zijn gemaakt, waarvoor iedereen z'n beste flipper voor zette om zo cool mogelijk in beeld te komen (incl. de James Bond en Drunken Mexican water-entry)
De onderwaterwereld is sowieso een lust voor het oog. Al die verschillende visjes die om je heen zwemmen, het koraal; ik kan iedereen aanraden om dat te gaan ervaren.
Voor mij smaakt het in elk geval zeker naar meer.

Ik mag dus weer een mooie ervaring bijturven op mijn al aardig gevulde lijstje.
Het zal 1 van de laatste zijn, want ik heb hierna nog drie dagen.
Bangkok again en Ayuttaya zullen de laatste stops zijn voordat ik weer terugvlieg.
Morgen een lange reis voor de boeg. Help me hopen voor kalm weer, zodat mijn kotszakje mooi leeg blijft. ;)

Tot gauw dus, allemaal en een dikke shout-out vanaf Koh Tao!