Kerstverhaal & de prinsessengrot

Kerstverhaal

Hoe kon ik het kerstverhaal nu vergeten! Had ik bij het vorige verslag al willen vertellen. Niet dat het nou zo'n spectaculair verhaal is, maar toch waard om te vertellen.

Mijn kerst stond dit jaar niet in het teken van familiaire gezelligheid onder een boom, pakjes, eten, meer eten of voor de 36ste maal scrooge zien.
Mijn kerst behelstte vooral reizen. Dat doe ik natuurlijk al weken, maar nu dan ook een grote afstand. Al vroeg op de koude kerstochtend vlieg ik met Lao airlines het Thaise luchtruim in. Na een tussenstop op het hypermoderne vliegveld Suvarnabhumi (zeg dat maar eens 10 x achter elkaar) te Bangkok vlieg ik door naar Krabi.
Krabi is als vele Thaise toeristische stadjes. Same same.
Je ruikt de zee, maar je kan er nog niet bij. Er liggen me een partij rotsen van heb ik jou daar en daarachter verstopt lag mijn kerstsurprise. Railay beach, alleen te bereiken per boot (of hele goeie zwemmers).
Dit zou mijn missie worden op 2e kersdag, want voor 1 dag had ik wel genoeg gereisd.
Om toch enigzins in de sfeer te blijven kreeg ik in de plaatselijke reggeabar (daar wassie weer) een heuse kerstmuts aangemeten.

De volgende dag hees ik mijn backpack weer op m'n rug en stapte ik aan boord op 1 van de vele heen-en-weer-varende taxiboten.
Vanaf de pier van Railay is het niet ver naar Railay beach. Het strand en het uitzicht is schitterend, dat moet gezegd, maar de prijzen der accomodatie zijn er dan ook naar. Idylle komt met een prijs, zeker nu in het hoogseizoen.
Ik heb mijn zinnen gezet op het naastgelegen Ton Sai beach; het ruigere broertje van Railay. Minder toeristisch en een paradijs voor bergbeklimmers, aldus de Lonely Planet. Dat blijkt ook wel, want menig spiderman worstelt zich 'n weg omhoog langs de akelig steile rotsen en basejumpers (parachutespringers) vallen als rijpe appels uit de lucht.

Maar goed, om op Ton Sai te komen moet je eigenlijk nog een taxiboot nemen. Onversaagd als ik ben kies ik voor de moeilijkere weg.
Met mijn tas torsend op mijn schouder, waad ik door ondiep water en klauter ik over scherpe rotsen. Ik kan het strand zien liggen, maar het kost me het nodige geploeter en gezwoeg er ook daadwerkelijk te komen.
De volgende uitdaging is het vinden van een guesthouse (let wel: tot vandaag nooit een probleem geweest). Dit blijkt echter een minstens zo moeilijke opgave als de tocht over de rotsen. Full, full and very full. Booking? No? Full!
Alle guesthouses of junglehutcompounds zijn allen vergeven. Ik voel me inmiddels als de ezel uit het verhaal van Maria & Jozef. Steeds verder trek ik de jungle in als ik op een gegeven moment bij het Garden view Resort aankom. Weinig garden en van een resort kan men evenmin spreken. Tussen wat bosjes ligt een oud vrouwtje te slapen. Ik schop haar wakker... (nee geintje, al had ik het op dit moment misschien wel willen doen)
Als ik mijn backpack van mijn door en door bezwete rug laat glijden, wordt ze knorrend wakker. Room? Yes! Slaapdronken waggelt ze naar een weinig sfeervol houten bungelowcomplex. Een kamer. Een bed. Meer verlang ik op dit moment niet en neem de veel te hoge prijs (het blijft natuurlijk een resort) voor lief. Evenals de koude douche en de niet goed doorspoelende en lekkende wc. Hier zal ik omwille van de lezer niet verder over uitwijden.
Het is blijkbaar de enige herberg die niet vol is en uitgeput plof ik neder in mijn eigen kerststal.

De Prinsessengrot

Er was eens een Indiase prinses en ze leefde niet lang en gelukkig, want haar boot sloeg tegen de rotsen en ze verdronk. Haar geest was vervolgens gedoemd om voor eeuwig door de grotten van Railay te dwalen.
Eeuwenlang betuigen locale vissers hun eer aan Phra Nang (de prinses-godin) en doen dat door enorme massieve uit hout gesneden piemels in de grot achter te laten....
Ja, sorry, het gaat wederom over piemels, ik weet het.
Toch 'n dingetje met die Aziaten. Compensatiegedrag wellicht?
Maar goed, stel je dus een mystieke grot voor met het geluid van ruisende golven en het weerklinkende gedrup van de stalagtieten of -mieten (weet nooit het verschil). En stel je vervolgens voor dat die grot werkelijk bezaaid is met penissen in alle soorten, maten en kleuren, al dan niet compleet met scrotum.
Ter verantwoording: de vissers deden dat en doen dat nog altijd (zij het nu meer voor de vorm) om een goede vruchtbare vangst te hebben.
De fallusverering is niet een boeddhistich ding, laat staan voor de moslims, maar is afkomstig uit India, waar de god Shiva aldus wordt aanbeden. En via Shiva en India komen we weer terug bij onze onfortuinlijke prinses, die niet alleen gedoemd is te dwalen door een vochtige stinkende grot, maar dag in dag uit ook nog eens tegen een stel eikels aan moet kijken.

Oud & nieuw

Tot slot wil ik iedereen alvast een geweldig nieuw jaar toewensen. Ik ben vannacht te vinden (en naar verwachting duizenden met mij) op partybeach op Ko Phagnan.
Dus happy newyear!
Gelukkig nieuwjaar en folle lok en seine!