Jungletrek & Pai

'Into the wild'
Mijn gedachten dwaalden even af naar deze film.
Het was zes uur s' ochtends en de zon kwam rustig op in een mistig berggebied en ik knikkebollend achter in een overdekte pick-up truck zat.
Ik ging inderdaad de wildernis in, maar ik was niet alleen. Samen met drie Tunesische Duitsers en een Limburgs stelletje waren we in de kundige handen van Mr. Ton.
Mr. Ton is een soort kruising tussen Mr. Chow van 'the Hangover' en MaGyver. Minstens net zo grappig en behept met ultimate survival skills.
Voor hem is de jungle een supermarkt. Op onze trek laat hij ons regelmatig proeven van blaadjes, bloemen en vruchten, met geneeskrachtige of potentieverhogende krachten.

We beginnen onze tocht in een olifantenkamp, waar we olifanten wassen en schrobben in de rivier. Vervolgens mogen we, met een handvol commando's ter besturing, in tweetallen rijden op deze machtige beesten.
Daarna gaan we verder te voet, gewapend met ons eigen mes en slingshot.
De slingshot is te gek. Onderweg verzamelen we steentjes om mee te schieten. Eerst schiet ik als een ladyboy, maar al gauw krjg ik de slag te pakken. Het mooiste is om trossen fruit uit de bomen te schieten en dan op te eten (voor het betere jaaginstinct).

Na een lange trek, op en neer in een ruw landschap, komen we in een dorpje. Hier woont een Karen-stam; eigenlijk 1 familie.
We voelen ons een beetje een indringer als we in de woonkamer zitten, die tevens dienst doet als slaapkamer en keuken.
Maar ze zijn supervriendelijk en wij (de toeristen) maken deel uit van hun nieuwe bestaan omdat jagen en houtkap verboden is.
Als rechtgeaarde westerlingen hebben wij wat voor ze meegebracht; het equivalent van spiegeltjes en kraaltjes. In ons geval is dat zeep, speelgoed en kleren.

Na het dorp gaan we naar het kamp waar we zullen eten en overnachten.
Het kamp staat op een plek die je adem even beneemt, zo mooi.
Je kijkt uit over een vallei, met op de achtergrond Thailands grootste berg. de Doi Inthannon.
Daar zien we de zon achter verdwijnen terwijl we een kleine cursus bamboo-bewerking van Mr. Ton krijgen.
Met z'n allen koken we daarna een super lekker maal.

Maar het is nog niet gedaan met de activiteiten. Mr. Ton heeft een lantaarn in elkaar geknutseld met kerosinebrandstof en een dikke staart met vuurwerk.
Als we 'm oplaten kunnen we nog lang nagenieten van deze vuurwerk-spugende vuurbol.

Het leuke aan Mr. Ton is dat hij intens van dingen geniet, zoals van zo'n eigengefrabiceerde vuurwerkshow.
Hij heeft overal lol in en is altijd wel met iets bezig. Veel in de categorie Creatief met Bamboe.

Na een nachtelijke jungletrek heeft Mr. Ton voor ons nog een verassing in petto. Hij pakt zijn gitaar en begint te spelen. Hij heeft voornamelijk Bob Marley en The Beatles op zijn repetoire en verzint er veel tekst bij, zoals het programma van morgen , grappen over ladyboys en piemels, waaronder het tragisch verhaal van de waterbuffel, die ging zwemmen met het paard. Beide lieten ze hun piemel achter op de wal.
Waarom is niet geheel duidelijk; laten we het er op houden dat de piemel klaarblijkelijk niet waterproof was.
Anyway. De buffel vroeg aan de termietenheuvel en de bananenboom om te letten op de piemels.
Maar toen het paard als eerste het water uitging ruilde hij stiekem zijn piemel in voor de veel grotere pik van de waterbuffel.
Zodoende is het paard altijd aan het hinneken van de pret en roept de waterbuffel voortdurend op zeurende toon: 'Oooooooh, give me back my cock!' , en mept hij elke termietenheuvel omver die hij ziet en schurkt hij tegen elke bananenboom aan voor hun onbetrouwbaarheid.
Aldus het verhaal van de piemel van de waterbuffel.

Na een koude nacht op een harde vloer ontwaak ik precies om 6 uur en kan ik het langzaam licht zien worden in het dal. Het lijkt wel of de bergen en bomen zwemmen in een zee van mist.

Mr. Ton heeft ons al weer gauw uit de veren voor de laatste activiteiten van de trip. Zoals het raften op een bamboevlot, dat hilarisch wordt doordat de drie Duitsers crashen tegen de wal en kopje onder gaan.
Dit was uiteraard een ontzettend grappig gezicht, maar eigenlijk had ik nog de meeste lol om het feit dat de twee kapiteins van de raften zoveel pret om het voorval hadden. Een halfuur later stonden ze nog te giechelen als meisjes.

De laatste stop voor de terugtocht naar Chiang Mai, was een schitterende waterval die van honderd meter naar beneden kletterde.
Het water was koel en verfrissend en als een monkeyboy kon ik langs de wand omhoog klimmen voor een mooie sprong in het water.

En dat was het dan.
Twee dagen tjokvol activiteiten en lol kwamen tot een eind.
Ik geloof dat ik zelden lekkerder heb geslapen als de nacht na de tocht.

En nu ben ik inmiddels in Pai.
Ik heb de 762 bochten in de minivan overleefd (ondanks de spookverhalen van vooral kotsende Chinezen) naar dit mooie gezellige bergdorpje.
Waar de hippiescene alive en kicking is in Chiang Mai, trappelt hij nog harder in Pai, waar vele westerlingen worden bevangen door de wens nooit meer te vertrekken en een aantal hier ook daadwerkelijk gehoor aan geven.
Pai is partycapital van Noord-Thailand, maar ook een soort van utopia, waar alle religies schijnbaar harmonieus samen leven. Moskeeen, kerken, een synagoge en vele kloosters staan gebroederlijk naast elkaar.
Deze ochtend werd ik gewekt door de Koran bij zonsopgang, wat ik eigelijk vrij rustgevend vond en verkies boven het gekakel van hanen, waar je bijna niet aan ontsnappen kan.

Maar volgende keer meer over Pai en o.a. mijn klim de berg op en mijn roze-scooter-ride.
Bye bye from Pai.
With love and happiness ;)