Lao Lao

Mijn reis is bijna halverwege en de ervaringen blijven zich opstapelen.
M'n dagboek en blogactiviteiten lopen hopeloos achter op mijn voortdurende ontdekkingstocht.

Het gevoel van tijd; hoe lang ik hier al ben, wat voor dag het is, ben ik sinds een paar dagen kwijt. In mijn hoofd ben ik ook minder met thuis bezig, wat ik uiteraard als positief beschouw.

Pai ligt alweer een week achter me. Het zal niet mijn meest dierbare herinnering blijken, maar dat heeft ook deels te maken met dat ik twee dagen ziek was (buikloop) en het heel vaak regende.
Mijn guesthouse was wel heel tof. Veel muzikanten die elke dag wel aan het jammen waren en een relaxte sfeer.
Ook sloot ik me aan bij een scootergang om de prachtige bergachtige omgeving te verkennen. Vergezichten, watervallen, canyons, olifantenparken en hotsprings; Pai heeft een hoop te bieden.
Vooral het liggen in een hotspring van 37 graden terwijl de regen naar beneden klettert is uiterst zalig.

Voor twee dagen was ik de trotse eigenaar van een bad-ass Honda Scoopy in de fashionable kleur roze.
Naast de scootergang, koos ik ook vaak m'n eigen pad. Met wisselend succes. Zo raakte ik, naar eigen goede traditie, soort van verdwaald op een off-road pad dat me naar een uitzichtpunt zou moeten brengen.
Al motorcrossend op onverharde wegen met hobbels en bobbels steil omhoog reed ik mezelf drie km van de top vast in de blubber.
Met dikke plakkaten rode modder op broek, sandalen en scoopy gaf ik me gewonnen en zette ik de afdaling naar beneden weer in.

Een happier end had ik na mijn klim de berg op die uitkijkt over Pai.
Daar zit, majestueus een enorme witte Boeddha.
Op het heetst van de dag (nu regende het even niet) zette ik de klim in die me via zo'n 400 steile traptreden via een klooster en een bospad bracht tot vlak voor de man himself.
Zwetend en puffend gaf ik mij respectvol neer.
Gelovig of niet, zoiets maakt je toch nederig. De tocht, de grootsheid van het beeld en vooral de vredige manier waarop hij op me neerkeek.
Het maakte me rustig en ik overdacht mijn zorgen en angsten en besefte hoe relatief ze waren.
Natuurlijk zullen ze altijd weer terugkeren of plaats maken voor nieuwe, maar voor even voelde ik me even bevrijd van alles, zonder te zweven of in spirituele trance te verkeren. Juist heel aards.

Na vier dagen vond ik het wel welletjes. De reishonger begon weer op te spelen. Ik wilde richting Laos en de eerste stop was Chiang Rai.
Het rustige provinviestadje heeft ongetwijfeld veel te bieden, vooral qua omgeving, maar voor mij was het vooral een tussenstop, dus heb ik weinig meer gezien als de gezellige (kerstachtige) markt van Chiang Rai en de bizarre witte tempel net buiten de stad. (google vooral voor foto's en de achtergrond van hoe het gemaakt is)

Bij Chiang Kong ging ik de grens over om vervolgens aan boord te gaan van een heu sa (een longtailboot) die me in twee dagen stroomafwaarts naar Luang Prabang zou brengen.
Het zou een fantastische ervaring blijken: varend over de rivier met bergen en jungle aan weerzijden; kilometers onrepte natuur met hier en daar kleine plukjes afgelegen dorpjes. Voor mij was het een soort vriendelijke Apocalyps Now (voor de filmkenners).
Daarnaast was het heel gezellig en heb ik veel mensen ontmoet.

Zo zat ik de 1e dag bij Axel uit Denemarken en Christiaan uit Duitsland.
Ze kwamen bij me zitten en ik werd later met terugwerkende kracht geconfronteerd met mijn eigen kleinzielige vooroordelen.
Zo had ik de oude Axel met z'n Phuketpet al gelijk bij de sextoeristen ingeschaald en Chris met z'n glimlachhoofd als een wereldvreemde simpele slungel. Beide zouden mijn reis niet aangenamer maken, was mijn veronderstelling. Hoe fout ik was, zou snel blijken.
Axel kwam al jaren in Thailand, maar zijn vrouw wilde altijd alleen maar op het strand liggen in Phuket. Vorig jaar was ze gestorven en nu had hij,
na lang aarzelen besloten meer van het land te willen zien.
Chris bleek alles behalve wereldvreemd; had zowat de halve wereld gezien en we belandden in menig discussie over wereldpolitiek, kunst en literatuur. Daarnaast lieten wij de beerlao regelmatig klinken onder een luidkeels: Skol!

De tweede dag zat ik bij een Canadees, een Italiaan en een Noor en met hen trek ik al een paar dagen op sinds we in Luang Prang zijn. Tot nu toe had ik veelal m'n eigen pad gekozen, maar het was ook zeker leuk om een tijdje met een groepje op te trekken. Ze zijn ook ietsje ouder dan de gemiddelde backpacker; toch voornamelijk begin twintigers.
Ik ben vaak de oudste en met mijn grijze baard doe ik ook geen moeite meer dat te verbergen.

Ik hoef ook niet meer zo nodig elke dag naar de tering te gaan, zoals veel jongeren doen. Het lijkt me zo beperkt om hier alleen maar te zuipen, blowen en proberen zoveel mogelijk meisjes/jongens te scoren.
(daarvoor hoef je niet helemaal naar Thailand of Laos)
De bezoekjes aan watervallen en ander natuurschoon lijkt voor sommigen haast een bijzaak en een kans om bij te komen van de neverending kater, die ze creeeren.
Het maakt de plekken waar je komt haast inwisselbaar. In Luang Prabang kom ik veel lui tegen, die ik in Pai ook zag. En ze doen hier hetzelfde wat ze in Pai ook al deden en in Vang Vieng ook zullen doen. Partying hard!

Goed, ik had me voorgemomen minder te veroordelen en generaliseren, want veel toeristen zijn uiteraard heus niet zo, maar ik kan het niet helpen dat ik sommige dingen niet echt snap.
Neem de aalmoesceremonie. In Luang Prabang lopen de monniken bij zonsopgang met hun rijsttrommeltje, waar de plaatselijke bevolking, geknield, rijst in gooit. Een mooi ritueel.
Maar de zuiverheid ervan wordt ernstig verstoord door ten eerste rijen Chinezen die vlak op de monniken non-stop staan te flitsen, lallende jongeren die hele nacht hebben doorgehaald en het grappig leek om aapjes te kijken, maar misschien nog wel het ergste vind ik plaatselijke verkopers die je tot vervelends toe rijst proberen te verkopen, om aan de monniken te geven, terwijl als je een beetje inleest of navraagt kunt weten dat je dat alleen moet doen als het echt wat voor je betekent en niet slechts als een attractie. En de plaatstelijke bevolking zou dat strenger na moeten leven. Maar helaas, zelfs in het communistische Laos is het all about the money inmiddels en dan is moreel gezag ondergeschikt, blijkbaar.

Azie brengt veel in me teweeg. Het natuurschoon, de armoe, de misstanden of juist de vriendelijkheid en de mooie ontmoetingen.
Beetje van alles. Veel van alles!
Laat ik eindigen voor nu met de beschrijving van de mooiste plek op aarde die ik tot nu toe heb gezien. Kuang Si-waterval, vlakbij Luang Prabang (zie googleafbeeldingen of wacht op foto's).
Als er een bijbels eden heeft bestaan, dan was het wellicht hier (maar dan warmer waarschijnlijker) Helder blauw water en water dat ik zelden zo mooi heb zien vallen.
Alleen al voor Kuang Si kom ik graag nog eens terug in Laos.

Over een paar dagen vertrek ik hoogstwaarschijnlijk richting zuid-Thailand. Naar Krabi en/of Ko Pha Ngang.
Ik wil de warmte weer op te zoeken. Om kou te lijden (het is zelfs voor Laotiaanse begrippen vrij koud) had ik ook thuis kunnen blijven en me er op kunnen kleden.
In plaats van centrale verwarming hangt hier een airconditoning nutteloos aan de slecht geisoleerde wand.

Morgen ga ik de jungle in op zoek naar Hmong inboorlingen. :)
Alvast een prettig kerstfeest iedereen en u hoort nog van mij.